Dear lezers,

De vorige keer dat ik geschreven had leek ik er al een klein beetje klaar mee te zijn. Dat kwam vooral omdat ik weinig nuttigs te doen had. Het enigste wat ik deed is uitgaan en rondhangen met vrienden. De universiteit vroeg niet zo veel van me en ik heb weinig andere verplichtingen. Niet nuttig bezig zijn is iets waar ik overduidelijk niet gelukkig van word. Ik ben dus zo snel mogelijk opzoek gegaan naar een activiteit om dit te veranderen. Ik had nog een afspraak staan met een jongeman uit karimunjawa om Engelse les te komen geven in zijn English course in Paré. Met een WhatsAppje stond ik dan in Paré waar de studenten mij een warm welkome gaven met bloemen en gejuig. Niet helemaal wetend wat mij hier te wachten stond en overladen door aandacht zat ik dan in Brillant English course. Als eerst stond op de planning om mezelf voor te stellen aan alle klassen. Het is leuk om te zien hoe elke klas anders op mijn aanwezigheid reageerd maar ze zijn allemaal even blij en opgewonden dat ik daar ben. Sommige klassen drukte en overladen met vragen en of ze alsjeblieft met me op de foto kunnen, en andere klassen waar de leerlingen te verlegen zijn om ook maar een vraag te stellen.

Terwijl ik hier ben doe ik mijn uiterste best om aardig tegen iedereen te zijn en iedereen een kans te geven om tegen me te praten. Ik probeer Nederland zo goed mogelijk te vertegenwoordigen en het goede voorbeeld aan iedereen te geven. Deze mensen kijken overduidelijk tegen me op en ik wil ze niet teleurstellen. Op elke foto zal ik dus mijn beste lach proberen op te zetten en altijd een klein gesprekje proberen aan te gaan, onder wat voor omstandigheden dan ook. Ik heb hierdoor dus een soort van celeberty alter ego ontwikkeld om te dealen met deze situaties en al deze aandacht. Met mijn respect voor echte celeberties die dit elke dag moeten doen en die ik nu veel beter begrijp. Ik wou brillant maar drie dagen bezoeken maar ik had het er zo naar men zin dat ik een week gebleven ben en terug ben gekomen om ook mijn nieuwjaar daar te vieren. In Brillant noemt iedereen elkaar broers en zussen en iedereen wordt beschouwd als familie. Ze hebben alles gedaan om me het naar de zin te maken daar, en met succes. Ik wil mijn briljant family dan ook erg bedanken voor alles wat ze voor me gedaan hebben en ik zal het nooit vergeten. Ik heb veel verhalen te vertellen over mijn tijd in Paré, te veel om op te schrijven. Ik zal een klein verhaal vertellen over de tweede keer dat ik naar Paré ging.

Ik moest terug naar surabaya omdat ik Examens moest maken. Ik had gepland om naar Bali te gaan met mijn vrienden maar ik vond het vliegticket te duur. Ik besloot dus terug te gaan naar Paré om daar nieuwjaar te vieren met mijn collega's en alle studenten. Ik WhatsApp mijn Crazy Brother (ook wel bekend als, mister Bie, Abie or Billy) om me weer mee te nemen naar Briljant. Hij gaf me de keuze om met de auto te gaan of met de motor. Met de motor? Is that safe? The Road in Indonesia is really bad and the traffic is horrible.. Waarop mijn crazy Brother antwoord: sistaa with your brother everything is safe, don't forget that. Me: well okay then, I trust you. We go on motorcycle. Onderweg werd mij duidelijk waarom mensen op dat soort Motors helmen dragen die aan de onderkant gesloten zijn, zijn ze dat niet, dan vangen ze wind en waaien ze van je hooft. Ik moest dus met een hand mister Bie vast houden en met de andere mijn helm anders zal die achter mijn hoofd wapperen als een parachute. Daar ga je dan 165 over een Indonesische snelweg met je crazy brother... Om 1 uur snachts aangekomen in Brillant was het al een beetje te laat om nog een slaapplaats te regelen. Het had geregend dus men broek was zijk nat, mijn tas was nog niet aangekomen. Ik kon dus met men natte kleren in het kantoor op de grond slapen samen met een ander meisje. Waar om 6 uur alle studenten zich verzamelden voor de color run. Het kantoor bestaat grotendeels uit glas dus waneer ik mijn ogen open, kan ik alle lieve Indo gezichtjes naar me zien kijken terwijl ik lig te slapen. Tijd om op te staan dus... Ik verlaat het kantoor om mezelf op te frissen, mijn aanwezigheid is natuurlijk niet ongezien en alle studenten groeten me al vrolijk goeiemorgen: Good morning miss! Good morning miss Nienke! Yeah well hallo everybody. Give me a minute please. Okay opgefrist en wel krijg ik een fles gekleurd water in mijn handen om de studenten onder te kliederen en vervolgens een paar kilometer te wandelen. Daarna werd er een feest gehouden en barste het echte kleuren gevecht los. Prachtige ervaring! De rest van het feest bestaat voor mij uit selfies maken met everysingle student there. Savonds werd er opnieuw een feest gehouden met life muziek en traditionele Bbq. " Nienke would you love to open the program?" Yes offcourse! Tot 1 am was ik dus the host of the event en kreeg ik de eer om de count down tot 2016 te doen waarna het vuurwerk los barste. Naar mijn mening heb ik het daar in Paré veel leuker gahad dan dat ik het in Bali zou hebben. Een ervaring om nooit te vergeten.

Paré heeft me daarbij ook zeker laten zien hoe leuk het leven kan zijn met heel weinig luxe. Alle klaslokalen zijn buiten en hebben geen stoelen of tafels en geen digitale schoolborden. Ik verbleef met de baas van Paré in wat we noemen ' the Vip room', wat refereert naar een klein hutje midden op het school terein met natuurlijke Ac, een dun matje op de grond met wat beschimmelde kussentjes en dekentjes en waar regelmatig de raten even om het hoekje komen kijken. Ik beschouw het als een van de beste verblijven die ik gehad heb.

Ik zit inmiddels alweer in mjn volgende avontuur en schrijf dit verhaal vanuit Medan de hoofdstad van Sumatra. Gister heb ik mijn ontbijt gehad op de rand van een vulkaan en zo dadelijk gaan we opweg naar de jungle om daar 3 dagen te verblijven.

Groetjes vanuit Medan en tot snel maar weer!