Paré briljant English course

Dear lezers,

De vorige keer dat ik geschreven had leek ik er al een klein beetje klaar mee te zijn. Dat kwam vooral omdat ik weinig nuttigs te doen had. Het enigste wat ik deed is uitgaan en rondhangen met vrienden. De universiteit vroeg niet zo veel van me en ik heb weinig andere verplichtingen. Niet nuttig bezig zijn is iets waar ik overduidelijk niet gelukkig van word. Ik ben dus zo snel mogelijk opzoek gegaan naar een activiteit om dit te veranderen. Ik had nog een afspraak staan met een jongeman uit karimunjawa om Engelse les te komen geven in zijn English course in Paré. Met een WhatsAppje stond ik dan in Paré waar de studenten mij een warm welkome gaven met bloemen en gejuig. Niet helemaal wetend wat mij hier te wachten stond en overladen door aandacht zat ik dan in Brillant English course. Als eerst stond op de planning om mezelf voor te stellen aan alle klassen. Het is leuk om te zien hoe elke klas anders op mijn aanwezigheid reageerd maar ze zijn allemaal even blij en opgewonden dat ik daar ben. Sommige klassen drukte en overladen met vragen en of ze alsjeblieft met me op de foto kunnen, en andere klassen waar de leerlingen te verlegen zijn om ook maar een vraag te stellen.

Terwijl ik hier ben doe ik mijn uiterste best om aardig tegen iedereen te zijn en iedereen een kans te geven om tegen me te praten. Ik probeer Nederland zo goed mogelijk te vertegenwoordigen en het goede voorbeeld aan iedereen te geven. Deze mensen kijken overduidelijk tegen me op en ik wil ze niet teleurstellen. Op elke foto zal ik dus mijn beste lach proberen op te zetten en altijd een klein gesprekje proberen aan te gaan, onder wat voor omstandigheden dan ook. Ik heb hierdoor dus een soort van celeberty alter ego ontwikkeld om te dealen met deze situaties en al deze aandacht. Met mijn respect voor echte celeberties die dit elke dag moeten doen en die ik nu veel beter begrijp. Ik wou brillant maar drie dagen bezoeken maar ik had het er zo naar men zin dat ik een week gebleven ben en terug ben gekomen om ook mijn nieuwjaar daar te vieren. In Brillant noemt iedereen elkaar broers en zussen en iedereen wordt beschouwd als familie. Ze hebben alles gedaan om me het naar de zin te maken daar, en met succes. Ik wil mijn briljant family dan ook erg bedanken voor alles wat ze voor me gedaan hebben en ik zal het nooit vergeten. Ik heb veel verhalen te vertellen over mijn tijd in Paré, te veel om op te schrijven. Ik zal een klein verhaal vertellen over de tweede keer dat ik naar Paré ging.

Ik moest terug naar surabaya omdat ik Examens moest maken. Ik had gepland om naar Bali te gaan met mijn vrienden maar ik vond het vliegticket te duur. Ik besloot dus terug te gaan naar Paré om daar nieuwjaar te vieren met mijn collega's en alle studenten. Ik WhatsApp mijn Crazy Brother (ook wel bekend als, mister Bie, Abie or Billy) om me weer mee te nemen naar Briljant. Hij gaf me de keuze om met de auto te gaan of met de motor. Met de motor? Is that safe? The Road in Indonesia is really bad and the traffic is horrible.. Waarop mijn crazy Brother antwoord: sistaa with your brother everything is safe, don't forget that. Me: well okay then, I trust you. We go on motorcycle. Onderweg werd mij duidelijk waarom mensen op dat soort Motors helmen dragen die aan de onderkant gesloten zijn, zijn ze dat niet, dan vangen ze wind en waaien ze van je hooft. Ik moest dus met een hand mister Bie vast houden en met de andere mijn helm anders zal die achter mijn hoofd wapperen als een parachute. Daar ga je dan 165 over een Indonesische snelweg met je crazy brother... Om 1 uur snachts aangekomen in Brillant was het al een beetje te laat om nog een slaapplaats te regelen. Het had geregend dus men broek was zijk nat, mijn tas was nog niet aangekomen. Ik kon dus met men natte kleren in het kantoor op de grond slapen samen met een ander meisje. Waar om 6 uur alle studenten zich verzamelden voor de color run. Het kantoor bestaat grotendeels uit glas dus waneer ik mijn ogen open, kan ik alle lieve Indo gezichtjes naar me zien kijken terwijl ik lig te slapen. Tijd om op te staan dus... Ik verlaat het kantoor om mezelf op te frissen, mijn aanwezigheid is natuurlijk niet ongezien en alle studenten groeten me al vrolijk goeiemorgen: Good morning miss! Good morning miss Nienke! Yeah well hallo everybody. Give me a minute please. Okay opgefrist en wel krijg ik een fles gekleurd water in mijn handen om de studenten onder te kliederen en vervolgens een paar kilometer te wandelen. Daarna werd er een feest gehouden en barste het echte kleuren gevecht los. Prachtige ervaring! De rest van het feest bestaat voor mij uit selfies maken met everysingle student there. Savonds werd er opnieuw een feest gehouden met life muziek en traditionele Bbq. " Nienke would you love to open the program?" Yes offcourse! Tot 1 am was ik dus the host of the event en kreeg ik de eer om de count down tot 2016 te doen waarna het vuurwerk los barste. Naar mijn mening heb ik het daar in Paré veel leuker gahad dan dat ik het in Bali zou hebben. Een ervaring om nooit te vergeten.

Paré heeft me daarbij ook zeker laten zien hoe leuk het leven kan zijn met heel weinig luxe. Alle klaslokalen zijn buiten en hebben geen stoelen of tafels en geen digitale schoolborden. Ik verbleef met de baas van Paré in wat we noemen ' the Vip room', wat refereert naar een klein hutje midden op het school terein met natuurlijke Ac, een dun matje op de grond met wat beschimmelde kussentjes en dekentjes en waar regelmatig de raten even om het hoekje komen kijken. Ik beschouw het als een van de beste verblijven die ik gehad heb.

Ik zit inmiddels alweer in mjn volgende avontuur en schrijf dit verhaal vanuit Medan de hoofdstad van Sumatra. Gister heb ik mijn ontbijt gehad op de rand van een vulkaan en zo dadelijk gaan we opweg naar de jungle om daar 3 dagen te verblijven.

Groetjes vanuit Medan en tot snel maar weer!

Te gast bij JTV

Het einde van de reis komt nabij. Wat als gevolg heeft dat ik steeds meer aan het thuisland ga denken met al zijn luxe en dat heeft dat weer tot gevolg dat ik minder tolerant word voor de gebreken van dit land. Nog even doorzetten want ik moet echt nog wel even!
Ik was twee dagen te gast bij een locale tv show dat oude verlaten gebouwen bezoekt en daar met een paranormaal team opzoek gaat naar 'sperits'. Ik heb met een paranormale Indonesische man onbekende energieën proberen te detecteren met een telefoon app en m’n middelvinger. De eerste opnamen was in een oud verlaten huis en de tweede in een oude gevangenis. Nouja oud? Het was gebouwd door de Nederlanders tijdens de kolonisatie, wat het inderdaad een oud gebouw maakt, het was echter nog steeds in gebruik. We kwamen in een oude vieze ruimte met gevangenissen, of we niet te ver wouden doorlopen want daar zaten nog steeds gevangen… We mochten wel filmen in de wc en badkamer van de gevangen waar het verhaal ging dat een van de securities daar zelfmoord had gepleegd na dat hij iemand vermoord had. Zoals je je wel kunt voorstellen is een gebouw wat gebouwd is in de kolonisatie zeer oud en zitten de gevangenen daar in erbarmelijke omstandigheden. Maar dit programma gaf mij de kans om de plaatsen te bezoeken waar geen toerist ooit geweest is.
Wat erg leuk was is dat bijna de gehele camera crew van het programma op mijn verjaardag verscheen.

Cinderella

Vandaag is dan de grote dag! Ik ga Cinderella spelen in het theater! In een traditionele improvisatie comedy genaamd ‘Ludruk’. Met improvisatie bedoel ik dan ook echt improvisatie… het stuk is vandaag en we hebben nog niet een keer een hele doorloop gedaan. Gister hebben we wel uitleg gekregen wat er ongeveer in welke scene gaat gebeuren, alles daaromheen is een grote verassing.
De cast bestaat uit een aantal docenten en kantoormedewerkers van de management department van Airlangga en de professionele ludruk spelers die ons regisseren. Gister hebben we een stukje stagefighting geoefend en ik heb thuis een hiphop dans gemaakt.
Het is een hele gave ervaring om deel te mogen nemen aan dit event en ik ben heel blij dat ik die kans heb gekregen. Ik kan niet echt uitleggen hoe het voelt om een main rol te krijgen in een theaterstuk in een Aziatisch land… maar misschien zeggen de foto’s en video’s na vandaag meer.

Verhuizing studentenhuis

Ik heb zojuist de luxe verlaten om in een Indonesisch studentenhuis te gaan wonen. Meneer Felix, een chinees uitziende man verhuurd een aantal studenten kamers achter Caribean's café at Jl. Srikana. De straat loopt vlak achter de universiteit en ik hoef dus niet elke dag een taxi meer te nemen. Ik neem de hindernisbaan naast de grote weg. Hindernis baan vraagt u? Ja he trottoir ziet er hier uit als een hindernis baan met grote gaten hobbels prikkelende planten en laaghangede bomen. Erg avontuurlijk!
Ik vond het in het begin wel een klein beetje spannend om hier te gaan wonen, vooral vanwegen de hitte en de wc. Gelukkig went het allemaal heel snel en vind ik het hier nu leuker dan in men upie in men apartement wonen. Al is het wel erg zweten met temperaturen van rond de 35 grade en geen AC.

afgelopen paar dagen.

Yolavia had me gevraagd of ik haar wou vergezellen naar een bruiloft van een vriendin van haar. Waar ik natuurlijk geen nee op zeg. Ik kon kleding van haar lenen en we hebben onzelf omgekleed op de wc van een winkelcentrum. Een surabayaneze bruilof is dus blijkbaar ontzettend groot en over de top. Alles was bekleed met prachtige bloemen en bling bling, in de zaal stond een groot podium waar je de bruid en de bruidegom en ouders van beide kon feliciteren er was life muziek met een klein orkest en een groot buffet. Daar omheen hingen 6 grote schermen waar alles life te volgen was en waar de liefdes videos op afgespeeld werden.
Ook op deze bruiloft kon ik met men blonde haren niet ongezien blijven. De gastheer van de avond kwam naar ons toe en vroeg of hij ons kon gebruiken voor een speech. Well, yeah okay then... ze introduceerde me als Katy perry (or whatever her name is) en vroegen me mezelf voor te stellen. Vervolgens heb ik een speech moeten geven voor honderde mensen met men hoofd op 6 grote schermen voor een bruid en bruidegom die ik niet eens kende! verbaast als ik was kwamen alle woorden er vloeiend uitrollen.
Yolavia stelde voor om de volgende keer als we allebei naar een bruiloft gaan niet meer samen te gaan... anders moet ze dadelijk weer naar voren komen... haha
We hebben de avond voortgezet op een bachelor party van een vriend van haar man.
Op de zelfde avond heb ik dan ook een duet gezongen met een zangeres en een life band....

De volgende avond zijn we naarbanyuwangi gereden om de vulkaan Ijen te beklimmen bij sunrise. Daar heb ik al een stukje over geschreven bij de foto serie...

Ik hoop dat jullie allemaal kunnen genieten van mijn verhalen net zoveel als ik dat doe. En hoe mooi het hier ook is, ik mis Nederland soms wel een beetje...

Lieve groetjes aan iedereen die dit leest

Yogyakarta en de dierentuin

Veel gebeurt afgelopen weken. We zijn een paar dagen naar Yogyakarta geweest en hebben daar de beroemde tempels bezocht; prambanan en borobudur. Mooi om te zien hoe het allemaal gebouwd is en heb weer een aantal prachtige foto's gemaakt.
Ook zoals ik al genoemd heb, zijn we naar goa pindul geweest, waar je op een band door grotten en revieren kon dobberen. Erg relaxed. Ook heb ik de kans om van een 10 meter hoge clif af te springen niet aan me voorbij laten gaan. Ik ben trots op mezelf!

Het weekend daarna was ietje rustiger en zijn we gewoon in Surabaya gebleven voor de verandering. Yolavia had me uitgenodigt voor een fasion festival dus daar ben ik met haar en haar familie heen geweest. De volgende dag ben ik met men duitse vriendin naar de dierentuin geweest. Wat ook een hele ervaring was... Afgezien van het feit dat Surabaya zoo een van de slechtste dierentuin is van deze tijd en al regelmatig in het nieuws is gekomen vanwegen de schandalige omstandigheden waarin zij hun dieren houden. Indonezen vinden het normaal om hun afval overal neer te dumpen ookal zijn er prullenbakken... en zo ook in de dierentuin. De apen spelen met plastic flesjes en snoeppapiertjes. De plaatsen waar de dieren zich kunnen verschuilen worden overdag afgezet zodat de dieren altijd te zien zijn. Veel dieren hebben kale plekken en overgewicht.
Echter de dieren waren niet de hoofdatractie van de dag voor de meeste mensen... want omg ik heb me nog nooit zo beroemt gevoeld! Al snel toen we binnen kwamen vroeg een mevrouw of ze met ons op de foto mocht, wat volgden in een horde mensen die ook die kans niet aan zich voor bij liet gaan! Om de beurt kwamen ze bij ons staan voor een gekke pose, sommige liever met wat afstand andere raken je maar al te graag aan. Als de horde mensen voorbij is krijgen we de kans om onze wandeling voort te zetten. Iedereen kijkt ons aan en doet zijn best oog contact te zoeken om naar ons te glimmlachen en te zwaaien. Als dan eindelijk iemand weer de moed heeft gevonden om ons aan te spreken voor een fototje breekt het weer los. Wel 7 keer hebben we moeten stoppen omdat er hordes mensen foto's wouden maken, inclusief het dierentuin personeel. En ook de politie/ bwaking porbeerde een gesprek met ons aan te gaan. Daarnaast maken veel mensen foto's zonder het te vragen en staan we op de achtergrond van hun selfies. Mensen hielden hun babies omhoog om door ons vast gehouden te mogen worden en soms krijg je er gewoon een in je armen geduwd.
Als er een een beetje engels kan praten en zich voorsteld aan ons denkt iedereen dat ze dat ook moeten doen wat uitloopt op een rij mensen die ons een handje komt geven en zich aan ons voorsteld. De kinderen drukken hun resprect uit door met hun wang onze hand aan te raken. Overspoeld van verbazing en onbegrip hebben we de dierentuin weer verlaten. Dus als je indonesische mensen gaat opzoeken op instagram of facebook wees dan niet verbaast als je ons een aantal keer voorbij ziet komen...

Studeren op Airlangga

Beste Lezers,

Er is veel te vertellen en ik weet niet waar ik moet beginnen.
Veel mensen vragen zich af hoe het studeren hier is dus daar zal ik eerst wat over zeggen.
Airlangga is een van de beste universiteiten in Surabaya, maar het niveau ligt aanzienlijk lager dan in Nederlands HBO. En dan bedoel ik voornamelijk de begeleiding erom heen. De boeken zijn niet makkelijker en er zitten soms wat pittige opdrachten bij. Er is alleen veel onduidelijkheid en halve afspraken. Docenten zijn bijna altijd te laat en dan bedoel ik geen 10 minuten, maar een half uur tot een uur. En het is ook niet ongebruikelijk dat lessen plotseling gecanseld worden. Daarbij is een docent toegestaan zijn telefoontjes te beantwoorden in de les. De docenten staan duidelijk boven de studenten en verwachten respect, tegenspraak wordt dus ook niet geduld.
De manier van lesgeven is erg eentonig. Elke les heeft ongeveer de zelfde opbouw.
Studenten moeten een presentatie geven van ongeveer een half uur tot een uur, die wordt besproken, en daarna verteld de docent nog een verhaal. Soms hoor ik dan ook in de les dat ik een presentatie moet geven totaal onvoorbereid...
De studenten die presentaties geven hebben vaak een heel erg accent en spreken veel worden maar half uit waardoor het voor mij bijna niet te volgen is. Dit maakt het studeren soms wel lastig, maar ik geloof dat als ik zelf de stof blijf bestuderen ik er wel kom.
Ik overgens maar drie dagen in de week naar school dus ik heb heel veel vrije tijd.

Hoe reageren de andere studenten op mij?
Een blond meisje is natuurlijk ontzettend interessant als je die nog nooit van dichtbij gezien hebt! Ze zijn dan ook verbaast dat ook mijn wenkbrouwen en winpers blond zijn... De studenten zijn ontzettend lief en behulpzaam, en zullen me altijd helpen als ik het vraag.
Daarnaast zijn veel ook erg verlegen en durven niet tegen me te praten. Nu na een aantal weken proberen steeds meer meisjes tegen me te praten. Maar er zijn maar een paar die goed engels spreken. Als ze tegen elkaar praten praten ze dan ook altijd in bahasa en kan ik ze niet verstaan. Maar die tijd gebruik ik dan maar gewoon om te studeren. Ik ben ontzettend populair, maar vaak voel ik me meer onzichtbaar.

Eerste week

21 aug 2015

Hallo beste lezers,

Jullie zijn natuurlijk allemaal benieuwd naar hoe het met mij gaat! First things first: waar ben ik op het moment? Bali (kuta). Ben ik nog helemaal gezond? Ja! Is alles gegaan zoals gepland? Ja, zo ongeveer wel! Misschien zelfs beter!

Deze middag heb ik zojuist voor het eerst eventjes alleen een wandelingetje gemaakt en foto’s gemaakt als een echte toerist. Hier heb ik voorheen nog helemaal geen tijd voor gehad want ik heb een onverwacht druk schema. Ik ben hier nu net een week en ik heb al heel veel gedaan. Ondanks ik alléén op reis ben heb ik me nog geen moment eenzaam gevoeld, ik kan me geen andere plaats voorstellen waar de mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn als Indonesië. Vanaf het moment dat ik in Jakarta landde, opzoek naar het meisje waar ik nu al 3 jaar online mee gechat heb en nu dan eindelijk in het echt ging ontmoeten, heeft iedereen mij overal meegeholpen. Puti ( die me kwam ophalen van het vliegveld) bracht me naar haar huisje waar zij en haar familie woonde. Dit is het gedeelte waar ik te maken kreeg met het arme, overbevolkte deel van Indonesië. En ook het gedeelte waar niet zoveel buitenlandse komen. Wat te merken was aan het feit dat iedereen me nieuwsgierig aankeek of me uitbundig nawees en riep: Bule! Bule! Wat betekend buitenlander. Bij Puti thuis aangekomen waar ik eindelijk de mogelijkheid had om een ‘douch’ te nemen na die lange vlucht. Ik was een klein beetje vergeten dat een douch nemen hier niet zo gaat als in ons fijne Nederland. Ik werd geleid naar een soort van badkamer, zo eentje die je het liefst ontwijkt. Maar ik kon mij er nu niet druk om maken ik nam alles gewoon zoals het kwam. Het bekende gat in de grond als wc, en daarnaast stond een grote stenen badkuip waar je met een bakje water uit kon scheppen om over jezelf heen te gieten. De deur bestond gedeeltelijk uit een kapotte aluminium deur en een handdoek. Dit alles is opzich niet zo erg, het is meer dat hier in Indonesië het woord ‘schoon’ en aanzienlijk andere betekenis heeft dan in Nederland. De muren zijn zwart van de dingen die er op leven en je kunt beter niet in de bekers kijken waar je uit drinkt. Alles is oud, kapot en vies. Toch kon het mij niet schelen, ik wil Indonesië meemaken van alle kanten.
De rest van de dagen in Jakarta waren erg leuk, met Puti klikten het erg goed, een nieuwe vriendin voor het leven. Ook met haar vriendinnen die je ziet op de foto’s was het erg gezellig. De derde nacht heb ik dan ook doorgebracht bij een vriendin van Puti; Dian. Waar ik weer van harte welkom was. Zij spraken wat meer Engels. Haar moeder die zich ontfermde over het feit dat ik nu alléén op weg ging naar Surabaya, belde meteen een vriend op om aan te kondigen dat ik kwam en als ik ergens hulp bij nodig had ik hem kon bellen. Vervolgens maakte ze een groepsApp aan met ‘Nienke Indonesian Team’ waarin ik alles kan vragen wat ik wil weten.
De hulp heb ik echter niet nodig gehad, want overal waar ik kom wordt ik volledig opgevangen totdat alles in orde is.

Ook in Surabaya werd ik opgevangen en meteen naar men hotelkamer gebracht waar ik vier dagen heb doorgebracht. Al ben ik er niet veel geweest, alleen om te slapen ( en dat doe ik hier niet zo veel). Vier dagen werd ik behandeld als een prinses. Veel nieuwe mensen ontmoet en kennis gemaakt met het nachtleven. De eerste keer dat ik naar het winkelcentrum ging kwam ik Yolavia tegen die mij vroeg om model te worden voor haar gown dresses Boutique. De volgende dag werd ik opgehaald bij men hotel voor de eerste shoot. De foto’s vertellen de rest van het verhaal.
Na de shoot nam ze me mee uit eten bij een sushi restaurant en nam ze me mee naar de manicure om vervolgens nieuwe schoenen te kopen voor de volgende shoot. Ik zal haar model zijn voor de gehele tijd dat ik in Indonesië ben. Lucky me!!

Nu zit ik lekker in men appartement in Bali te genieten van alles wat ik al heb meegemaakt en alles wat nog komen gaat. Ik ben vandaag begonnen aan een diving course voor men openwater Padi.
Heel veel zin in! Morgen eerste duik!

Met lieve groeten aan alle familie en vrienden!

Ms. Ningkem (zoals ze dat hier schrijven)